zelf liefde
Taboe
Anno 2021 heerst er nog altijd een taboe over openheid.
Over liefde en ziek zijn. Het is nog altijd een taboe om daar open over te praten.
Waarom vraagt iemand aan je hoe het met je gaat en jij standaard “ja goed” als antwoord geeft?
En in werkelijkheid, gaat het helemaal niet goed met je? Je voelt je ellendig, niet begrepen, niet gehoord.
Aan wie kan je nog je verhaal kwijt?
Ik ben een van die mensen.
Ik zeg standaard “ja gaat goed met mij”.
Uit zelfbescherming. Klinkt dat herkenbaar?
Ziek zijn zie je niet altijd
19 maanden geleden werd ik ziek. Ziek door de corona.
Een virus waarvan je dacht dat het maar een griepje was, toch?
Nou zo dacht ik precies zo. Ik vond dat iedereen er erg paniekerig over deed.
Deze vorm van ziek zijn zie je niet aan de buitenkant.
Je kan beter een been breken zeg ik maar altijd.
En toch kampt de halve wereld met deze ziekte verschijnsel.
De halve wereld waaronder ik voelt zich onbegrepen en niet gehoord.
Want weet je, we snappen er zelf geen jota van. Wat in vredesnaam gebeurt er met mij?
Komt het ooit nog wel goed?
10 maanden geleden (februari 2021) ging het helemaal mis. Mis in mijn hoofd. Vergeetachtigheid, concentratie problemen, oververmoeidheid.
Het klinkt als een echte burn out. Maar toch is het anders. Het is niet te beschrijven, het duurt ook veel te lang voor een burn out. Zo lijkt het beter te gaan, zo gaat het slechter. Je hoofd laat je in de steek.
Deze ziekte zie je niet. Deze ziekte heeft nog geen naam. Dit is nieuw.
Hoe het verder gaat weet ik niet, weet niemand.
Ooit komt het goed. Voor nu accepteer ik dat het even zo is.
Zelf liefde
Maar dat betekent niet dat ik niet mag vertellen hoe ik mij voel.
In mei 2021 kwam ik bij mijn collega Natascha van het kleurengebeuren voor een colournostics sessie. Ik wilde ervaren wat het was voor ik zelf de opleiding ging doen.
Bam, wat kwam er veel los bij mij. Ik wist dat het anders moest, maar hoe?
Het was zo’n fijn gesprek. Ze hielp me om verder te komen.
In augustus ging in naar Madelon van Re-energize yourzelf.
Ik liet een human design (een blauw druk van je leven) maken en een ontspannings massage.
Ze wist me dingen te vertellen, die niemand wist.
Ook werd het duidelijk dat ik mij in al die jaren te weinig zelf liefde gaf.
Ik stond/sta altijd voor een andere klaar. Ik zette mezelf altijd achteraan.
Als ik een andere liefde/hulp geef, kan ik dat daarna aan mezelf geven. Ja right, dat gebeurd dus nooit.
Ik leerde door de jaren wel “nee” zeggen. Maar dat koste mij altijd heel veel energie. Ik was er een week ziek van. Want wat zullen ze wel niet van mij denken nu ik “nee” heb gezegd?
Vlammetje in mijn hart
Van de week zei ik tegen mijn moeder “Ik denk dat ik ziek moest worden om dit te begrijpen”.
Het universum vond dat het tijd was om te weten waarom ik hier echt ben.
Noem het maar zweverig. Maar ik moest ziek worden om te begrijpen waarom ik hier echt ben.
Afgelopen 10 maanden vroeg ik mij serieus af wat ik hier in vredesnaam deed. Waarom word ik ziek, waarom maak ik van alles mee, waarom gaat het niet van het lije dakje zoals bij andere?
Ik luister weer naar mijn hart. Hoe moeilijk het mij soms gemaakt word van buiten af. Ik weet wat het beste is voor mijzelf.
Ik was vergeten waarom ik “het staat je goed” opgezet had. Ik was maar bezig met zichtbaar worden. Ik was maar bezig met alle randzaken. Maar niet meer met de basis.
Ik wil niet alleen dat je van buiten mooi voelt, maar vooral ook van binnen.
Want daar binnen begint de zelf liefde.
Ik luister, ik hoor je, ik zie je.
Ik zie welke kleuren er bij je staan, zonder maar een analyse doek aan te raken.
Je komt niet bij mij om alleen maar een kleuren analyse te doen, omdat je wil weten wat het beste bij je staat.
Nee het gaat dieper, waarom kom je echt bij mij?
Het woord “kledingcoach” past ook eigenlijk niet bij wat ik doe. Ik zoek nog een andere benaming.
Het vlammetje in mijn hart gaat weer branden als ik bedenk waarom ik dit doe.
Waarom vertel ik je dit?
Omdat ik vind dat het verteld mag worden.
Door mijn opgedane kennis, levenslessen, gebeurtenissen begrijp ik een ander gewoon goed.
Ik kijk dwars door iemand heen. Ik voel wat een ander niet voelt. Ik zie wat een ander niet ziet.
Het vlammetje in mijn hart gaat branden door hier open over te zijn.
1x per maand verschijnt er een blog (misschien wel vaker als ik vind dat het nu verteld moet worden) op deze website.
Ik ga je vertellen wat mijn levenslessen zijn, wat ik heb mee gemaakt om hier te komen waar ik nu ben.
Ik ga je ook vertellen hoe deze rare virus verloopt in mijn leven.
Het is klaar met de taboes op alles. Laat mij je helpen door mijn levens verhaal te delen.
Het helen van het ziek zijn en van oude wonden, begint bij het vertellen hoe het echt met je gaat.
